بر سینـه فشردی، غمِ پنهـانِ نگاهت

آن غـربـتِ دلگیــرِ نمـایـانِ نگـاهت


محتاجِ‌نوازش‌شده مادر،سرم‌ امشب

بنشسته دلم گوشه‌ی دامانِ نگاهت


ای بر همـه بی مهریِ دنیا تو پناهم!

آغوشِ من و رحمتِ بارانِ نگـاهت


بر کوچکیِ شانه‌ ی‌ من دست گرفتی

تکیه گـهِ عالم، شده مژگانِ نگاهت


جانم‌ به‌فدایت که‌ چو‌ یاسی‌ و‌ خمیدی

لرزانـده کسی پایه و بنیانِ نگاهت


کابوسِ‌شبم آتش و پیراهن و مسمار

آن بی سپِری، در بر طوفـانِ نگاهت


ای خسته زِ دنیا و رها از قفسِ تن!

بگشـا صدف درّ درخشـانِ نگـاهت


بگشا که پدر، جان به‌ لبش آمده گویا

چشمانِ علی، گشته پریشانِ نگاهت


تنهــا سِپَـهِ حیــدر بی یـاور و تنـها

مگذارکسی بی‌کس و حیرانِ نگاهت


زین‌پس پدر و ظلمتِ‌شب‌های‌مدینه

بی نور مَــهِ روشن و تابان نگـاهت


زین‌پس‌پدر و‌ غربت‌ و‌ چاهی‌ که‌ عمیق‌ است

در حسـرتِ آن مهـرِ فـراوانِ نگاهت


بغضی‌که‌شده‌خنجر و برسینه‌نشسته

هرقطره‌ ی‌ خون درپیِ درمانِ نگاهت


برغربتِ خونینِ‌ علی مرهمِ‌ دل‌ نیست

جـز آمـدنِ یـوسفِ کنعـانِ نگـاهت


جـز آمـدنِ آنکه، غمِ موجِ نگـاهـش

تکرارِ همان چشمه‌ی‌جوشانِ نگاهت


پیچیده میان غزلم شاخه ی نرگس

باران شده بر شعله ی سوزان نگاهت

🖊 طهورا قائمی امیری
🖋 مهدیه سادات موسوی خصال

••✧═┅ألـلَّـهُـمَــ عَـجِّـلْ لِـوَلـیِـکْ ألْـفَـرَج┅═✧••

1401/10/06┅